Όταν αναφερόμαστε σε ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο, εννοούμε συνήθως ντοκιμαντέρ και ταινίες επικαίρων, ταινίες μυθοπλασίας στις οποίες το ιστορικό πλαίσιο διαδραματίζει σημαίνοντα αν όχι τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ή και ταινίες εποχής. Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, παρατηρούμε πως η Ιστορία εμπλέκεται στις ιστορίες των ηρώων και των τόπων παραμένοντας η πρωταγωνίστρια και κυριαρχώντας στην ταινία, ή αναδύεται μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων και υπάρχει ως φόντο σε αυτές, επιτρέποντας στο ατομικό δράμα να υποκαταστήσει ή να συμβολίσει το γενικό. Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα στο σκηνοθέτη να μιλήσει, άτυπα εκφράζοντας, πέραν του εαυτού του, ευρύτερες κοινωνικές, πολιτικές ομάδες, τις σύγχρονές του τάσεις απέναντι στο παρελθόν, επεμβαίνοντας στην πραγματικότητα σε αυτό και αλλάζοντάς το, ανάλογα με τη φύση της αποστολής του και την εποχή του, όπως σημειώνει ο Ferro[1].
Σκοπός της ταινίας –ιστορικής ή όχι- δεν είναι η δημιουργία μιας εικονοποιημένης ιστορίας. Δεν αποσκοπεί στην ανάλυση ή την εμβάθυνση στα ιστορικά γεγονότα, τουλάχιστον δεν είναι αυτή η γενεσιουργός της αιτία. Η επιστημονική ιστορική ανάλυση, αυτή καθαυτή, αποψιλωμένη από συναισθήματα και ιδεολογικές ή νοηματικές διακηρύξεις, σπάνια μπορεί να βρει θέση στον κινηματογράφο. Δεν είναι δυνατόν όμως να παραβλέψουμε ούτε να υποτιμήσουμε την πληθώρα πληροφοριών και αναπαραστάσεων, κοινωνικών και ιστορικών, που προσλαμβάνει ο θεατής παρακολουθώντας μια ταινία.
Καταγράφονται παρακάτω διαφορετικές απόψεις σχετικά με την ιστορική ματιά των κινηματογραφικών ειδών από τις οποίες γίνεται φανερή τόσο η διάσταση μεταξύ ιστορικών και θεωρητικών του κινηματογράφου, όσο και η απρόσμενη εγγύτητα των δύο τομέων αναφορικά με τα μέσα και τους στόχους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου