Σημειωματάριο για τον Εμφύλιο και τον Κινηματογράφο

Περιηγηθείτε στις σελίδες του για να βρείτε

- ταινίες που αναφέρονται στον ελληνικό Εμφύλιο (1946-1949)

- κριτικές παρουσιάσεις των ταινιών

- συνεντεύξεις των σκηνοθετών και άρθρα για το έργο τους

- στοιχεία για την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, από το 1906 μέχρι σήμερα

- κείμενα για τη σχέση Ιστορίας και Κινηματογράφου

- αναφορές στη διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας και τους παράγοντες που διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα


- βιβλιογραφία για τον Εμφύλιο, για τον ελληνικό κινηματογράφο, για την αξιοποίηση των φιλμ μυθοπλασίας ή τεκμηρίωσης στη διδασκαλία της Ιστορίας

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Τα χρόνια της θύελλας, 1984, Ν. Τζίμας



Δείτε την ταινία


Σκηνοθεσία -Σενάριο: ΤΖΙΜΑΣ ΝΙΚΟΣ 
Είδος: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΜΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ 
Μουσική Σύνθεση: ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Παραγωγή: ATHENS FILM
 Διάρκεια: 108΄


Σύνοψη της υπόθεσης[1]:
Δύο αντάρτες του ΕΛΑΣ προσπαθούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά την καταστροφή της μονάδας τους από τον εθνικό στρατό. Καταδιώκονται από τη χωροφυλακή, τους ασφαλίτες και το στρατό. Στην πορεία τους μαθαίνουμε την ιστορία τους, από τα γεγονότα του Γοργοπόταμου μέχρι και το δεύτερο αντάρτικο. Στην επιστροφή τους, θα συναντήσουν ανθρώπους πρόθυμους να τους βοηθήσουν, αλλά τελικά θα πιαστούν αιχμάλωτοι και θα δολοφονηθούν, ενώ η γυναίκα του ενός θα γλιτώσει το απόσπασμα λόγω της εγκυμοσύνης της. Θα αποφυλακιστεί επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου. Ο γιος της, φοιτητής στις αρχές της δεκαετίας του ’70, θα πάρει μέρος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.



[1] http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/409

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Αποστολίδου, Βενετία. Τραύμα και μνήμη. Η πεζογραφία των πολιτικών προσφύγων. Αθήνα: Πόλις, 2010

Αποσπάσματα από το βιβλίο
Σελ. 51
Το μεγαλύτερο μέρος της αφηγηματικής παραγωγής των προσφύγων αποτελείται από κείμενα που μιλούν για τις εμπειρίες τους από την Αντίσταση, τα Δεκεμβριανά, τη λευκή τρομοκρατία ’45- ’47, τον Εμφύλιο στα βουνά, καθώς και στις φυλακές και τις εξορίες. Μερικά από αυτά πηγαίνουν και πιο πίσω, στην προπολεμική εποχή, σε μια προσπάθεια να δείξουν τις κοινωνικές συνθήκες που προκάλεσαν τον Εμφύλιο Πόλεμο, ενώ λίγα είναι εκείνα που επιχειρούν να μιλήσουν για τη μεταπολεμική ζωή στην Ελλάδα αφού αυτή ήταν terra incognita για τους πρόσφυγες. Τα έργα που μιλούν για τη ζωή τους στην υπερορία συνιστούν μια άλλη, μικρότερη αριθμητικά ενότητα. Οι λόγοι για τους οποίους οι πρόσφυγες μιλούν περισσότερο για τις εμπειρίες τους στην πατρίδα είναι κοινοί σε ολόκληρη τη λογοτεχνία της εξορίας, όσο διαφορετικές κι αν είναι οι συνθήκες της εξορίας. Όπως το έχει τοποθετήσει ο Michael Seidel, ο σκοπός του εξόριστου καλλιτέχνη είναι «να μετατρέψει την αίσθηση της βίαιης αποκοπής σε αίσθηση επανασύνδεσης […]. Η γραφή είναι το μέσον για μια φανταστική επιστροφή στη γενέθλια γη, που είναι πηγή των πιο έντονων και σκληρών αναμνήσεων[1]».
Σελ.70
«Τούτο, όμως, δε σημαίνει πως το μόνο που κάνουν αυτά τα βιβλία[2] είναι να ακολουθούν μια κομματική γραμμή. Κατορθώνουν, και πιο πολύ το βιβλίο του Ρεντή, μέσα από τη δημιουργία ενός ιστορικού συνεχούς, να δώσουν ένα νόημα στο παρελθόν και να φωτίσουν τις κοινωνικές αιτίες των τραυματικών γεγονότων τα οποία οδήγησαν στον Εμφύλιο. Είναι ώριμα έργα με την έννοια ότι καταφέρνουν να σταθούν σε κριτική απόσταση από τη συλλογική καταστροφή. Το γεγονός ότι εμφανίζονται περίπου δέκα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου επιβεβαιώνει, με μαθηματική ακρίβεια σχεδόν, την παρατήρηση του Kali Tal ότι “η λογοτεχνία του τραύματος τείνει να εμφανίζεται το λιγότερο μια δεκαετία μετά την τραυματική εμπειρία. Καθώς η αμεσότητα του γεγονότος φθίνει στη μνήμη, η φυσική διαδικασία του αναστοχασμού αρχίζει στο μυαλό του επιζώντα[3]”»
Σελ. 72-73
«Εξάλλου, για να σχηματίσουμε μια καθαρή εικόνα για το τι κατάφερε η λογοτεχνία των πολιτικών προσφύγων μέσα στο σύνολο της λογοτεχνίας περί Εμφυλίου, θα πρέπει να τη συγκρίνουμε με κείμενα που γράφτηκαν στο πλαίσιο της άλλης μνημονικής κοινότητας, των επιζώντων στην Ελλάδα, οι οποίοι βίωσαν πολύ διαφορετικούς περιορισμούς και μορφές καταπίεσης: οι άνθρωποι που επέζησαν της εμφύλιας λαίλαπας και παρέμειναν στην Ελλάδα είναι διχασμένοι σε νικητές και ηττημένους. Άρα εδώ έχουμε οπωσδήποτε δυο μνημονικές κοινότητες. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι καμιά κοινότητα μνήμης δεν είναι συμπαγής και ότι διαφοροποιήσεις μπορούν να υπάρξουν:π.χ. οι αντιφρονούντες στο Κόμμα δεν ανήκουν με τον ίδιο τρόπο στη μνημονική κοινότητα των ηττημένων. Όσοι πάλι δεν τάχθηκαν με την Αριστερά και δεν υπέστησαν διώξεις δεν ανήκουν αυτονόητα στη μνημονική κοινότητα των νικητών. Οι σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες εξάλλου, αποτελούν μια ιδιαίτερη μνημονική κοινότητα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε προς το παρόν είναι ότι η λογοτεχνία περί Εμφυλίου ήταν παγιδευμένη για καιρό σε μια «πολιτική της οδύνης» ή στο «λόγο της θυματοποίησης». Αυτός ο όρος θέλει να περιγράψει μια αφήγηση για το παρελθόν η οποία αναγνωρίζει μόνον το προσωπικό τραύμα και αγνοεί το τραύμα του Άλλου. Ωστόσο, όπως έχει δείξει η Ρίκη βαν Μπουσχότεν, όσο δεν αναγνωρίζεται το τραύμα του Άλλου, η πόλωση συνεχίζεται και οι κριτικές προσεγγίσεις, καθώς κι η συμφιλίωση με το παρελθόν, αναβάλλονται επ’ αόριστον[4]


[1] Michael Seide, Exile and the Narrative Imagination, New Haven and London, Yale University Press, 1986, pg. x-xi
[2] Σχολιάζονται έργα των Μ. Αλεξανδρόπουλου, Δ. Ρεντή, Έ. Αλεξίου
[3] Kali Tal, “Speaking the language of pain: Vietnam War literature in the context of a literature of trauma” in Philip Jason (ed.) Fourteen Landing Zones. Approaches to Vietnam War Literature, Iowa City, University of Iowa Press, 1991, pg. 236
[4] Ρ. Μπουσχότεν, «Μνήμες, τραύματα και μετα-μνήμη: το «παιδομάζωμα» και η επεξεργασία του παρελθόντος», στο Τ. Βερβενιώτη, Ε. Βουτυρά, Β. Δαλκαβούκης, Κ. Μπάδα και Ρ. Μπουσχότεν (επιμ.), Μνήμες και λήθη του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, Θεσσαλονίκη, Επίκεντρο



Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Εμφύλιος Λόγος (1978) Δ. Λεβεντάκος


Σύνοψη της υπόθεσης[1]:
Ντοκιμαντέρ με θέμα την Εθνική Αντίσταση, από την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τη στιγμή της απελευθέρωσης. Ο σκηνοθέτης ανασυνθέτει την εν λόγω περίοδο, μέσα από τους διαφοροποιημένους λόγους της Δεξιάς και της Αριστεράς, επιχειρώντας να αναπαραστήσει την ιδεολογική σύγκρουση που οδηγεί στην εμφύλια σύρραξη. Σκηνοθεσία -Σενάριο: ΛΕΒΕΝΤΑΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Είδος: ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΜΑΡΑΓΚΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
Μοντάζ: ΜΑΡΟΥΛΑΚΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΑΝΑΗ
Ηχολήπτης: ΜΠΙΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Μουσική Σύνθεση: ΚΟΥΡΟΥΠΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Παραγωγή: CINETIC O.E.

Βραβεία-Διακρίσεις:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1979, ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

ΜΑΝΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

Ο Μάνος Ζαχαρίας γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε χημικός και στη συνέχεια θέατρο. Συμμετείχε στο φοιτητικό Κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και στα Δεκεμβριανά υπήρξε επικεφαλής του λόχου φοιτητών Λόρδος Βύρων. Πήρε μέρος στον Εμφύλιο, και μαζι με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, οργάνωσε το κινηματογραφικό συνεργείο του Δημοκρατικού στρατού. Στην συνέχεια βρεθήκε στην Τασκένδη, όπου φοίτησε στην σχολή σκηνοθεσίας του θεατρικού ινστιτούτου. Η περιπέτειά του στον κινηματογράφο ξεκινά στα 1956 στη Μόσχα, όπου γύρισε περίπου δέκα ταινίες στα στούντιο της "Μόσφιλμ". Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1979, και από το 1982 έως το 1989 διετέλεσε Σύμβουλος Κινηματογραφίας του υπουργείου Πολιτισμού και από το 1987 Πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Από το 1994 είναι επικεφαλής του γραφείου παρακολούθησης Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων της ΕΡΤ Α.Ε.

Αγωνιστής, βαθιά ιδεολόγος πνευματικό παιδί του Μιχαήλ Ρομ, ο Μάνος Ζαχαρίας είναι δημιουργός δώδεκα ταινιών εκ των οποίων μονάχα μία είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη στην Ελλάδα. Πρόκειται για το παρθενικό του φιλμ με τίτλο Η αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας από το 1949, ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ χαμένο για πολλά χρόνια που ανακαλύφθηκε τυχαία στο Παρίσι και αγοράστηκε από τον Ροβήρο Μανθούλη. Γυρίστηκε στο Γράμμο-Βίτσι και στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας από το κινηματογραφικό συνεργείο του Δημοκρατικού στρατού της Ελλάδας.

Ο Μάνος Ζαχαρίας για τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο

ΑΛΙΝΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Σπούδασε σκηνοθεσία. Είναι δημιουργός 50 ντοκιμαντέρ.
Επιλεκτική Φιλμογραφία 
:  
Καρβουνιάρηδες 1977,
Σπάτα 1978,
Θέατρο στο Βουνό 1985,
Ανθρώπινα Δικαιώματα (Σειρά 10 ημίωρων ντοκιμαντέρ) 1988,
Οι Γυναίκες (Σειρά έξι ημίωρων ντοκιμαντέρ) 1990,
Όλοι Εμείς 1994,
Αθήνα 1995,
Για μια στιγμή 1995,
Η Ζωή στα Σύρματα 2003,
Πουλιά στο βάλτο,2008
Η ζωή στους βράχους,2009
Βιβλία
Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους 1939-1975
Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους 1939 -1992

Συνέντευξη της Αλίντας Δημητρίου

Ξυπόλυτο Τάγμα (1954) Τάλας Γκρεγκ

Δείτε την ταινία


Σκηνοθεσία: Γκρέγκ Τάλλας 
Είδος: μεγάλου μήκους, περιπέτεια, κοινωνική
Μύθος-Ιδέα: Γκρέγκ Τάλλας & Νίκος Κατσιώτης
Σενάριο: Νίκος Κατσιώτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Οπερατέρ: Μιχαήλ Γαζιάδης
Διάρκεια: 95΄

Σύνοψη της υπόθεσης :
Το Ξυπόλυτο Τάγμα, που γυρίστηκε το 1953, αναφέρεται σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο[1].
Συμμετέχουν δύο μόνο επαγγελματίες ηθοποιοί (Νίκος Φέρμας, Μαρία Κωστή) και 66 παιδιά- κομπάρσοι, στην πλειοψηφία τους τρόφιμοι ορφανοτροφείου και αναμορφωτηρίου.



Πέτρινα Χρόνια (1986) Π. Βούλγαρης

Δείτε την ταινία


Σκηνοθεσία -Σενάριο: ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Είδος: ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Μοντάζ: ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Ηχολήπτης: ΑΧΛΑΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Σκηνογράφος -Ενδυματολόγος: ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ ΙΟΥΛΙΑ 
Μουσική Σύνθεση: ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ
Παραγωγή: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝHΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (ΕΚΚ), Ε.Ρ.Τ.
Παραγωγός: ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Διάρκεια: 142΄
 
Σύνοψη της υπόθεσης[1]:
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού αγωνιστών της αριστεράς, τους οποίους στον κινηματογράφο ερμήνευσαν οι Δημήτρης Καταλειφός και Θέμις Μπαζάκα. Η ιστορία αρχίζει το 1954, με τη γνωριμία τους, και συνεχίζεται στα σκληρά χρόνια της παρανομίας, των διώξεων, συλλήψεων και φυλακίσεων. Στον ελάχιστο χρόνο ελευθερίας που τους δίνεται, θα προσπαθήσουν να χαρούν ο ένας τον άλλο. Το 1967, με τη χούντα των συνταγματαρχών, η κοπέλα θα κλειστεί στις φυλακές Αβέρωφ όπου θα γεννήσει τον γιο της. Ο τελευταίος θα μεγαλώσει στη φυλακή και θα παντρέψει, επίσης μέσα στη φυλακή, τους γονείς του. Η λύτρωση για το ζευγάρι θα έρθει το 1974, με τη μεταπολίτευση.

Βραβεία-Διακρίσεις:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, Α΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (ΠΕΚΚ)
1985,
ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΒΑΛΕΝΘΙΑ, 1985, Α΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ, ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΒΕΝΕΤΙΑΣ, 1985, ΕΙΔΙΚΗ ΜΝΕΙΑ
ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΠΟ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 1986, ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, Α΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ, ΜΟΥΣΙΚΗΣ

[1] http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography

Η Κάθοδος των Εννέα (1984)





Δείτε την ταινία

Σκηνοθεσία: ΣΙΟΠΑΧΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 
Είδος: ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Σενάριο: ΒΑΛΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ 
Σενάριο Αρχική Πηγή: ΒΑΛΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ        "Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΙΑ" 
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΚΑΒΟΥΚΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ 
Μοντάζ: ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ 
Ηχολήπτης: ΚΙΤΤΟΥ ΝΤΙΝΟΣ 
Ενδυματολόγος: ΒΙΟΛΑΝΤΖΗ ΜΕΛΙΝΑ 
Μουσική Σύνθεση: ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
Παραγωγή: ΚΡΟΝΑΚΑ Ε.Π.Ε., Ε.Ρ.Τ. , ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝHΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (ΕΚΚ)
Διάρκεια: 122΄

Σύνοψη της υπόθεσης[1]: 
Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1949 και ο εμφύλιος πόλεμος βαίνει προς το τέλος του. Μια μικρή ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον Ταΰγετο και να κατευθυνθεί προς τη θάλασσα. Πίσω τους όλα έχουν καταρρεύσει, κανείς δεν τους περιμένει ούτε μπορούν να ελπίζουν σε κάτι. Στην απελπισμένη πορεία τους προς τη θάλασσα, ο καπεταν-Νικήτας και οι οκτώ άντρες του εξοντώνονται από τον ανασυστημένο εθνικό στρατό και τους οπλισμένους χωρικούς. Ο μόνος που επιβιώνει είναι ο βενιαμίν της ομάδας, ο δεκαοκτάχρονος Νάσιος.
Βραβεία-Διακρίσεις:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ  
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1984, ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ, Β΄ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ, ΜΟΥΣΙΚΗΣ 
ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΠΟ - (ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ), 1985, ΜΟΥΣΙΚΗΣ 
ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΜΟΣΧΑΣ
1985, ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ


[1] http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980) Ν. Τζίμας

  
Σκηνοθέτης -Σενάριο: ΤΖΗΜΑΣ ΝΙΚΟΣ 
Είδος: ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ 
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΚΑΒΟΥΚΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ 
Μοντάζ: ΛΥΚΑΣ ΠETPOΣ 
Ηχολήπτης: ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ, ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 
Σκηνογράφος: ΔΡΙΝΗ ΕΡΣΗ, ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΑΣΟΣ 
Ενδυματολόγος: ΔΡΙΝΗ ΕΡΣΗ 
Μουσική Σύνθεση: ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΜΙΚΗΣ
Διάρκεια: 125΄
Σύνοψη της υπόθεσης[1]: 
Ο Εμφύλιος Πόλεμος που ρήμαξε τη χώρα τελείωσε και ένας απ’ τους πολλούς φυγάδες αγωνιστές της Αριστεράς, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το αφοπλιστικό χαμόγελο και το γαρύφαλλο, πρώην λοχαγός του ΕΛΑΣ, επιστρέφει στην Ελλάδα… Η κυβέρνηση Πλαστήρα, θέλοντας να εδραιώσει τη γαλήνη και να βοηθήσει την ανασυγκρότηση του τόπου, αντιμετωπίζει τους κομμουνιστές με σχετική επιείκεια. Οι στρατιωτικοί και οι μυστικές υπηρεσίες, όμως, με επικεφαλής τον Διευθυντή Ασφαλείας και τον αρχηγό της ΚΥΠ –υπό την άμεση καθοδήγηση του αμερικανού σταθμάρχη της ΣΙΑ και του πρέσβυ των ΗΠΑ– δεν βλέπουν με καλό μάτι τις εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν το κόμμα του Πλαστήρα ξανακερδίζει τις εκλογές. Στην προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την κυβέρνηση, στήνουν μια «κομμουνιστική συνωμοσία» και δίνουν ευρεία δημοσιότητα στη σύλληψη του Μπελογιάννη και της αγαπημένης του συντρόφου Έλλης Ιωαννίδου, καθώς και μερικών άλλων μελών του ΚΚΕ…

[1] http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/

Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) Αλ. Σακελλάριος


Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος 
Είδος: μεγάλου μήκους, κωμωδία
Σενάριο: Χρήστος Γιαννακόπουλος, Αλέκος Σακελλάριος
Παραγωγή: Φίνος Φιλμς
Διάρκεια: 90'

Σύνοψη της υπόθεσης[1]: 
Ο Θόδωρος, ένας φιλήσυχος νοικοκύρης που αγανάκτησε από την εμφύλια φαγωμάρα που διαδέχθηκε την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, πέφτει για έναν μεσημεριανό υπνάκο και βλέπει στον ύπνο του, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται. Ένα ολοζώντανο όνειρο που θα εξελιχθεί σε εφιάλτη και θα τον ξαναγυρίσει στις μέρες που κρυφάκουγε το ραδιόφωνο που φύλαγαν στο πηγάδι. Στις μέρες της πείνας και της ανέχειας που κυριαρχούσε ο φόβος για τον Γερμανό κατακτητή. Μια τέτοια μέρα, Γερμανοί θα μπουκάρουν στην αυλή του σπιτιού του και θα τον συλλάβουν μαζί με άλλους άντρες του σπιτιού...


Η αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας (1948) Μ. Ζαχαρίας

Σκηνοθεσία : Μάνος Ζαχαρίας
Είδος : Πολιτικό  Ντοκιμαντέρ
Σενάριο : Γιώργος Σεβαστίκογλου
Οπερατέρ : Απόστολος Μουσούρης
Διάρκεια : 58min
 

Σύνοψη ταινίας:
Ταινία που γυρίστηκε στο Γράμμο-Βίτσι και στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας από το κινηματογραφικό συνεργείο του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδαs.Η ταινία ντοκουμέντο, από το κινηματογραφικό συνεργείο του ΔΣΕ. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1948 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας και στη συνέχεια στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες. Για πολλά χρόνια εθεωρείτο χαμένη, αλλά βρέθηκε στην Ουγγαρία η αρχική κόπια, η οποία και ψηφιοποιήθηκε. 

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Οι Παράνομοι (1958), Ν. Κούνδουρου




Σκηνοθεσία Σενάριο: ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΝΙΚΟΣ 
Είδος:ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ 
Δ/ντής Φωτογραφίας:VARRIANO GIOVANNI 
Μοντάζ:ΤΣΑΟΥΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΝΙΚΟΣ 
Ηχολήπτης:ΔΑΜΑΛΑΣ ΜΙΚΕΣ 
Σκηνογράφος: ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΑΣΟΣ 
Μουσική Σύνθεση:ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ 
Παραγωγή:ΦΙΝΟΣ ΦIΛM, ΜΙΝΩΣ ΦΙΛΜ
Διάρκεια: 94΄


Σύνοψη της υπόθεσης[1]: 
Μια ταινία, χαρακτηριστικό δείγμα της νέας πνοής του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Κούνδουρος χρησιμοποίησε κλασικά μοτίβα, όπως εκείνο της παρανομίας και της περιπλάνησης στην ύπαιθρο, σε συνδυασμό με στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, προερχόμενα από τον αστείρευτο θησαυρό της αρχαίας τραγωδίας και της λαϊκής παράδοσης. Τρεις φυγάδες (Τίτος Βανδής, Ανέστης Βλάχος και Πέτρος Φυσούν) προσπαθούν, ο καθένας για δικούς του λόγους, να διαφύγουν τη σύλληψή τους από τη χωροφυλακή. Καταδιώκονται, επειδή ο ένας σκότωσε τον αδερφό του για ένα κομμάτι γης, ο άλλος είχε αντιστασιακή δράση, και ο τελευταίος επειδή δολοφόνησε τον προδότη που ευθυνόταν για την καταστροφή ενός ολόκληρου χωριού από τους Ναζί.

Από την Κατοχή στον Εμφύλιο


«Τον Οκτώβριο του 1940 οι Ιταλοί φασίστες εισβάλλουν στην Ελλάδα, αλλά αναχαιτίζονται ηρωικά από τους Έλληνες. Τον Απρίλη του 1941 επεμβαίνει ο χιτλερικός στρατός, κατακτά την Ελλάδα και διορίζει φιλοναζιστική κυβέρνηση, ενώ η νόμιμη κυβέρνηση καταφεύγει στην Αίγυπτο. Οι δυνάμεις κατοχής και η φιλοναζιστική κυβέρνηση λεηλάτησαν τη χώρα και επέβαλαν τον τρόμο.
Μετά τη μεγάλη πείνα του χειμώνα του 1941-42, που πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι, φούντωσε μια παλλαϊκή αντίσταση (ΕΑΜ) με πρωτοστάτες τους κομμουνιστές, εναντίον των κατακτητών. Τότε δημιουργήθηκαν τα τάγματα ασφαλείας, τα οποία συνελάμβαναν τους αντιστασιακούς, τους βασάνιζαν και τους παρέδιναν στους γερμανούς οι οποίοι τους εκτελούσαν.
Η Αθήνα ήταν η πρώτη αντιστασιακή πόλη στην Ευρώπη και το ελληνικό αντάρτικο (ΕΛΑΣ) τρίτο σε δύναμη. Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1944, είχε περάσει , με τη συμφωνία της Γιάλτας, στη σφαίρα επιρροής των Βρετανών. Οι Βρετανοί απαίτησαν  τον αφοπλισμό των ανταρτών (ΕΛΑΣ).
Στις αρχές του Δεκέμβρη 1944 γίνεται ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο από τους αντιστασιακούς και πνίγεται στο αίμα. Ξεσπάει σύγκρουση μεταξύ αντιστασιακών και Βρετανών οι οποίοι στηρίχτηκαν στους δοσίλογους. Μετά από 33 ημέρες μαχών ηττήθηκε ο ΕΛΑΣ και υπογράφτηκε συμφωνία να παραδώσει τα όπλα. Η συμφωνία όμως παραβιάστηκε από την Κυβέρνηση και άρχισαν διώξεις εξόντωσης των αντιστασιακών, δηλαδή όλων εκείνων που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς[1]


[1] Το κείμενο αυτό συνοδεύει τους τίτλους του ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο» της Αλίντας Δημητρίου.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

Ο Κουνδουρος στο Μονογραμμα της ΕΡΤ