Η σκόνη που πέφτει, 2004, Τ. Ψαρράς

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Τάσος Ψαρράς

Είδος:ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Φωτογραφία: Νίκος Καβουκίδης

Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Ήχος: Γιάννης Χαραλαμπίδης

Μουσική: Γιάννης Σπυρόπουλος-Bach

Σκηνικά / Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου

Παραγωγή: ΕΚΚ, ΕΡΤ Α.Ε., Νίκος Καβουκίδης, Screenladia s.r.o. Praha Chez, New Star, Τάσος Ψαρράς 

Διάρκεια: 98΄

Σύνοψη υπόθεσης[1]

Ο Χρόνης, ένας επιτυχημένος πενηνταπεντάρης δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης μιας εφημερίδας, ζει στη σημερινή Αθήνα μια τακτοποιημένη συμβατική ζωή με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Ο πατέρας του (έφεδρος αξιωματικός) σκοτώθηκε στον Εμφύλιο, αγωνιζόμενος στις τάξεις του εθνικού στρατού. Μια μέρα, ωστόσο, βλέπει τυχαία στην τηλεόραση, στο αρχειακό υλικό ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ, τον πατέρα του να μάχεται στο πλευρό των ανταρτών. Όπως είναι φυσικό, αυτό αναστατώνει τη ζωή του, αλλά και τη ζωή της οικογένειάς του που, εκτός των άλλων, φοβάται μήπως χάσει τα κεκτημένα προνόμια. Ο Χρόνης έρχεται σε ρήξη με το περιβάλλον του κι αρχίζει μια κοπιαστική έρευνα για να αναζητήσει στοιχεία για τον πατέρα του, η οποία τον φέρνει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, αλλά και σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες. 

[1] http://archive.in.gr/news/reviews/placeholder.asp?lngReviewID=566717&lngChapterID=-1&lngItemID=579837

Το ενδιαφέρον για μυθοπλασίες σχετικά με τον Εμφύλιο ή έστω με αναφορές σε αυτόν μειώνεται όλο  και περισσότερο. Μόλις το 2004 θα εμφανιστεί σχετική ταινία Η σκόνη που πέφτει του Τ. Ψαρρά. Πρόκειται για την έρευνα ενός μεσόκοπου επιτυχημένου δημοσιογράφου με στόχο να διαλευκάνει αν ο πατέρας του σκοτώθηκε στον Εμφύλιο ως αξιωματικός του Εθνικού Στρατού ή πολεμώντας με το ΔΣΕ πέρασε στο ανατολικό μπλοκ και συνεχίζει ίσως να ζει εκεί. Η αναζήτησή του θα τον φέρει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δίνοντας έτσι το έναυσμα στο σκηνοθέτη για σχολιασμό στο καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού και σε ό,τι άφησε πίσω του. Παράλληλα, καταγράφονται προβληματισμοί για την πορεία και τα αδιέξοδα της αριστεράς καθώς και για τη φαλκίδευση της Ιστορίας[1]. Το θεματικό εύρημα της ταινίας θυμίζει τη σωρεία υποθέσεων παρεξηγήσεων και κατασκόπων που αναδείχθηκαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, από τον εμπορικό ή και το χουντικό κινηματογράφο. Όμως ο Τ. Ψαρράς δεν πέφτει στην παγίδα της «αναβάπτισης του παρελθόντος». Είναι εμφανές ότι ο ήρωας επιδιώκει μέσω  της αναψηλάφησης του παρελθόντος να απαντήσει στο προσωπικό και ιδεολογικό του  αδιέξοδο, προσπάθεια που προφανώς δεν καρποφορεί.  

---

[1] Ν.Φ.Μικελίδης, κριτική στην ταινία, Ελευθεροτυπία 11-2-2005,  προσεγγίστηκε στο διαδίκτυο http://archive.enet.gr/online/online_text?dt=11/02/2005&c=113&id=84172584, στις 10/1/2011.