«Ως συνέχεια της ενασχόλησής μου με μια ορισμένη θεματολογία που αναφέρεται στην ιστορία των νεότερων πολιτικών και κοινωνικών αγώνων του λαού μας στην διάρκεια του 20ού αιώνα δεν θα μπορούσα να μην ερευνήσω και να μην καταγράψω την προσφορά των γυναικών που σαν αφανείς ηρωίδες είδαν τους άνδρες τους, τους αδελφούς τους, τις αδελφές τους και τους γονείς τους να παίρνουν το δρόμο της φυλακής, της εξορίας κάποτε και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολλές από αυτές ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, τιμωρούμενες με αυτόν τον τρόπο για τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή για τον λαό αυτής της χώρας, για τον αγώνα τους ενάντια στους κατακτητές, για τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Είναι οι γυναίκες που πηγαινοέρχονταν στα επισκεπτήρια των φυλακών και των τόπων εξορίας, ήταν αντιμέτωπες με τον πολιτικό αποκλεισμό των “κοινωνικών φρονημάτων” στην επαγγελματική τους ζωή. Μια ζωή κάτω από την επιτήρηση του αστυνόμου, από την μεταξική δικτατορία του 1936 με τις πιέσεις που ασκούνταν στις γυναίκες των φυλακισμένων αγωνιστών να αποκηρύξουν τους άντρες τους ώστε να τους επιτραπεί το μεροκάματο σε ένα εργοστάσιο για να ζήσουν αυτές και τα παιδιά τους. Μέχρι τη δικτατορία των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου του 1967. Νέοι αποχαιρετισμοί την ώρα που χάραζαν καινούργιοι αθέλητοι χωρισμοί για άγνωστο χρονικό διάστημα. Δεκαετίες ολόκληρες ενός καθημερινού αγώνα με σκληρό προσωπικό τίμημα και με έπαθλο μια μόνο λέξη: Αξιοπρέπεια».
